Küçüktüm ufacıktım

Küçükken hani böyle düşersin ya dizlerin kanar. Dokundukça acısı içine oturur ama yine de elini kaparsın üstüne...Korkarsın çünkü dışardan daha sert bir darbe gelir diye. Bile bile kendi canını kendin yakarsın. İşte ben de öyleyim şu anda. Seni görmek aklımı kaybettirse de belki kanamam durur diye elimi kapıyorum üstüne. Gözlerimin içine bakarken sen avucum kanlansın istiyorum. Elin elime değdiği an hızlanıyor kalp atışlarım ve daha da hızlı kanıyor yaram. Sanki ölücekmişim gibi kan kaybından gözlerim dalıyor, kendimden geçiyorum. O an duruyor sanki zaman hiç geçmiycekmiş gibi acımı sonuna kadar hissettiriyor bana. Bağırmak istiyorum avazım çıktığı kadar fakat kimse yardım edemiycek biliyorum. O yüzden susuyorum içime akıyor gözyaşlarım. Buz gibi oluyor bir anda her yan kanım donuyor sanki. O anda vücut hissizleşiyor ve başlıyor duygular konuşmaya. Vazgeç diyor, geçicek diyor. Ve ben bekliyorum umutsuzca, yaram kapanıcak, duygular artık susucak diye...